Toch knap, hoe lang de christelijke feestdagen het uithouden in de Westerse maatschappij. Hoe is het zo gelopen.
Voorzagen ze lange tijd in behoefte aan jaarlijks stilstaan bij? Stilstaan bij en vieren van, ons grote verhaal? Het verhaal van ons leven?
Inmiddels zijn het ingesleten vakantiedagen, maar de behoefte aan balans is groot. Voor mij was het christendom alleen onvoldoende voor zelfvertrouwen. Om überhaupt mijn potentieel te vinden en die weg te volgen. Deels gelegen aan de vaak intellectuele uitleg, deels aan bepaalde concepten, voor mij te weinig vertaald naar het nu. Mogelijk was het christendom heel behulpzaam om samenlevingen te bouwen. Maar wie weet wordt ons het nodige juist verhínderd door handelswijzen uit die tradities. Het handelen in familie, op school, in woonplaats, in kerk. Hindernissen waar die omgeving geen gelegenheid voor had, ze te overkomen.
Toch heb ik na speurwerk mijn weg gevonden bovenop de oude tradities. Wij zijn immers dwergen op de schouders van reuzen. Een goed aantal inspirators ben ik inmiddels rijk die de vaatjes vullen om uit te tappen. Samen worden wij reuzen voor de dwergen yet to come.
De kerk als community raak ik niet uit het oog. In een mooi blad van de Kleine Kerk in Duivendrecht zoek ik teksten die raken. Ik vind Pink Floyd, Rutger Kopland, resp. Pigs on the wing en Al die mooie gedachten. Maar die horen voor mij niet bij nu. Dan maar naar iets van heel erg van nu. Een lekkere zombie, een beetje ironie ... Je weet toch?
We hebben nu alles is het niet?
Maar pas op, je geest kan nog steeds wel 'gevonden' worden.
NB: Onder het gedicht nog een vimeolink van De Kleine Kerk
over Beethoven en de Olijfberg van de Paasnacht
Het was de nacht voor Pasen